Στο καθιερωμένο ετήσιο άρθρο μας, ακριβώς ένα χρόνο πριν, γράφαμε πως οι μελλοντικές μας αναφορές θα αφορούν την προ-COVID και την μετά-COVID εποχή. Δυστυχώς την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν έχουμε καταφέρει, ως ανθρωπότητα, να περάσουμε στην μετά-COVID εποχή. Η πανδημία είναι ακόμη εδώ έχοντας καταφέρει να στερήσει σε εκατομμύρια συνανθρώπων μας το αγαθό της ύπαρξης, έχοντας υποβαθμίσει το επίπεδο της διαβίωσης σε πολύ περισσότερους και έχοντας αφήσει ψυχικά τραύματα (μικρά ή μεγάλα) σε όλους μας, λόγω της ριζικής ανατροπής του τρόπου διαβίωσης, στην προσπάθεια μας για την ανάσχεση της περαιτέρω επέκτασης των μολύνσεων από τον ιό που ευθύνεται για όλα τα παραπάνω.
Στα πολύ θετικά και ελπιδοφόρα, είναι αυτό που δεν είχαμε πέρυσι και κάτι που περιμέναμε όλοι μας με «σταυρωμένα» τα δάχτυλα. Το εμβόλιο. Μέσα από τις ανασφάλειες και τις απορίες μας, επιβάλλεται να επικρατήσει η κοινή λογική και η εμπιστοσύνη προς τους επιστήμονες που επί ένα χρόνο πασχίζουν άοκνα να βρουν τη λύση του αινιγματικού ιού. Ο «πόλεμος» των εμβολίων καλά κρατεί μεταξύ κρατών, ενώσεων και εταιριών, όμως η πλειονότητα των πολιτών περιμένει το sms που θα ειδοποιεί για το ραντεβού του εμβολιασμού. Αξίζει τον κόπο λοιπόν, για να ξαναπάρουμε πίσω τη ζωή μας.
Στον τομέα της Υγείας & Ασφάλειας της Εργασίας, η πανδημία διαδραματίζει και εκεί τον κυρίαρχο ρόλο. Παρούσα σε όλες τις συζητήσεις, τις εργασιακές πρακτικές και τις μελέτες εκτίμησης επαγγελματικού κινδύνου, είναι η πιθανότητα της μόλυνσης των εργαζομένων και οι συνέπειες που θα επέλθουν αν κάτι τέτοιο συμβεί σε μεγάλη κλίμακα στις επιχειρήσεις. Οι επιπτώσεις ποικίλουν και ενδέχεται να απειλήσουν ακόμη και την εταιρική λειτουργία. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά απόγνωσης επιχειρηματιών και εργαζομένων που συναντήσαμε τον τελευταίο χρόνο. Προσωπικά, δεν μπορώ να μην υποκλιθώ στην υπομονή και την ανοχή που επιδεικνύουν οι εργαζόμενοι, όταν μαζί με την ειδική στολή και το κράνος σε ένα χυτήριο, είναι υποχρεωμένοι να φορούν και τη μάσκα. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων τηρούν τα μέτρα ασφαλείας για την προστασία τους, αλλά και την βιωσιμότητα της εταιρίας τους.
Η κόπωση όμως όλων μας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος του ψηλού αριθμού των ημερήσιων κρουσμάτων. Στο σημείο αυτό επιβάλλεται να σταθούν οι διοικήσεις των επιχειρήσεων. Είναι η στιγμή να αναδειχθούν τα ηγετικά χαρακτηριστικά των επιχειρηματιών. Οι ηγέτες δεν τιμωρούν αλλά εκπαιδεύουν, δεν επιβάλλουν αλλά εμπνέουν. Η συμπαράσταση και η κατανόηση στις ανάγκες και προσδοκίες των εργαζομένων είναι η ύψιστη προτεραιότητα και ο δρόμος για την βιώσιμη ανάπτυξη. Η διαδρομή προς μία πιο κανονική ζωή όπως την είχαμε συνηθίσει, φαίνεται να φθάνει στο τέλος της. Έχουμε ακόμη δρόμο φυσικά, όμως δεν έχουμε το ίδιο επίπεδο φόβου και ανασφάλειας.
Ένα χρόνο μετά, είμαστε πληγωμένοι αλλά σοφότεροι. Αξίζει να παραμείνουμε ενωμένοι για το κοινό καλό όλων μας.